هدف از این بررسی مقایسه کاربرد درمان علامتی بدون آندوسکوپی و بدون انجام آزمون تشخیصی از نظر عفونت هیلکوباکترپیلوری با درمان بر پایه آندوسکوپی در بیماران ایرانی است.دویست و شصت و شش بیمار که حداقل برای یک ماه مبتلا به سو هاضمه بودند و به درمانگاه رجوع کردند به طور تصادفی به دو گروه با درمان علامتی بدون آندوسکوپی (132 نفر) و گروه درمان بر پایه آندوسکوپی و اثبات هلیکوپیلوری با آزمون اوره آز (135 نفر) تقسیم شدند. در تمام بیماران وجود شدت هر کدام هفت علامت سوهاضمه ارزیابی و میزان ناراحتی کل در بیمار اندازه گیری شد و بیماران در گروه درمات علامتی بر حسب وجود علایم شبه زخم یا وجود زخم در گروه درمان بر پایه آندوسکوپی با ریشه کنی هلیکوباکترپیلوری و درصورت وجود اختلالات حرکتی با داروی تحریک کننده و مهار کننده اسید یا هر دو معالجه شدند. در صورت عدم بهبود علایم پس از چهار یا هشت هفته، بیماران گروه درمان علامتی آندوسکوپی شدند. همه بیماران بیشتر از 40 سال در گروه درمان علامتی، هم پس از یک سال آندوسکوپی شدند. ارزیابی بیماران پس از چهار، هشت هفته، چهار، هشت و دوازده ماه انجام می گرفت.میزان بهبود در هر دو گروه درمانی با و یا بدون آندسکوپی پس از چهار هفته چشم گیر بود و پس از هشت هفته و هشت ماه تفاوتی نداشتند. در گروه بیماران با درمان علامتی، 11 نفر از 131 نفر پس از 4 تا 8 هفته و 2 نفر دیگر پس از 8 ماه به علت عدم پاسخ به درمان یا عود عوارض تحت آندوسکوپی قرار گرفتند. یک نفر از بیمارن در گروه درمان علامتی به علت عدم پاسخ به درمان پس از چهار هفته آندوسکوپی سرطان معده در آن مشخص شد. در گروه درمان با آندوسکوپی هم یک نفر بیمار با زخم خوش خیم درمان شد که به درمان پاسخ نداد. پس از 8 هفته، سرطان معده تشخیص داده شد. فقط 10 درصد مبتلایان به سوهاضمه در گروه درمان علامتی احتیاج به آندوسکوپی داشتند.موفقیت درمان سو هاضمه بدون آندوسکوپی و بدون انجام آزمون تهاجمی هلیکوباکترپیلوری، به شرط عدم وجود علایم هشدار دهنده، با میزان بهبود در درمان بر پایه آندوسکوپی برابر است و به علت باصرفه بودن آن در ایران به پزشکان توصیه می شود. پیگیری بالینی بیماران برای اطمینان از بهبود و در صورت عدم پاسخ به درمان علامتی آندوسکوپی ضروری است.