اختلالات عضلانی اسکلتی به عنوان یکی از شایعترین بیماری های مرتبط با کار با درد و ناراحتی شدید همراه بوده و در صورت مزمن شدن منجر به ناتوانی فیزیکی  می گردد (1). مشاغل متعددی در معرض خطر ابتلای به اختلالات عضلانی اسکلتی می باشند به عنوان مثال در این زمینه می توان به شالی کاری اشاره نمود. شالی کاری نیاز به قدرت بدنی زیاد و انجام وظایف شغلی متعدد با دست دارد. این مساله می تواند باعث افزایش میزان بروز اختلالات عضلانی اسکلتی در آنان گردد (2, 3). در برخی از مطالعات، شالی کاری به عنوان یکی از مهم ترین عوامل ایجاد آسیب های شغلی غیر کشنده در بین کشاورزان گزارش شده است (4, 5). اگر چه بسیاری از مشکلات مرتبط با سلامتی در بین کشاورزان با استفاده از روش ها و ابزارهای نوین سلامت و ایمنی پیشگیری شده و یا از میزان آنها کاسته شده است، در برخی از شرایط، کشاورزان هنوز برخی از اختلالات مانند درد و ناراحتی خفیف را تجربه می کنند که می تواند اگر از محیط کار خارج نشوند، به درمان های دارویی، بستری شدن و حتی در موارد مزمن به ناتوانی فیزیکی منجر شود.

بیشتر مطالعات قبلی بر روی کشاورزان انجام شده و مطالعات کمی به صورت اختصاصی به شالی کاران پرداخته اند. در این مطالعات، انواع مختلفی از اختلالات عضلانی اسکلتی نظیر استئوآرتریت لگن و زانو، کمر درد، اختلالات اندام فوقانی و تحتانی با میزان های شیوع متفاوت در بین کشاورزان گزارش شده و این اختلالات با بروز تروماهای مختلف شغلی مانند پیچ خوردگی ها، کشیدگی ها و دررفتگی ها تشدید می شوند (6). به عنوان نمونه در ایالت کانزاس آمریکا بیش از 60% کشاورزان در طی سال گذشته یکی از اختلالات عضلانی اسکلتی را تجربه کرده اند (2). در مطالعه دیگری در انگلستان محققان در یافتند که نزدیک به 43000 کشاورز از اختلالات عضلانی اسکلتی در محیط کار خود شکایت داشتند (6). در بیشتر مطالعات انجام شده اختلالات عضلانی اسکلتی در ناحیه ستون فقرات و به خصوص کمر شالی کاران مورد بررسی قرار گرفته و تقریبا مطالعه ای برای بررسی نقش شالی کاری در بروز و گسترش اختلالات عضلانی اسکلتی در اندام تحتانی ایشان انجام نشده است. بر این اساس، مطالعه کوهورت حاظر به بررسی نقش شالی کاری در بروز و تشدید اختلالات عضلانی اسکلتی در اندام تحتانی شالی کاران ایرانی می پردازد.