دوره 36، شماره 4 - ( 1397 )
جلد 36 شماره 4 صفحات 220-213 |
برگشت به فهرست نسخه ها
گروه روانشناسی دانشگاه آزاد اسلامی، واحد ورامین، پیشوا.
چکیده: (3333 مشاهده)
زمینه: هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی رفتار درمانی دیالکتیک بر تنظیم هیجان، عاطفه مثبت و منفی، رفتار پرخاشگرانه و خودزنی در دانشآموزان دختر بود.
روش کار: روش پژوهش آزمایشی با طرح پیش آزمون- پس‌آزمون با گروه آزمایش و کنترل بود. جامعه آماری مورد مطالعه شامل کلیه دانشآموزان دختر 13 تا 16 ساله مقطع متوسطه اول شهرستان کرج در سال 1396 بود. از میان جامعه آماری با استفاده از روش نمونه‌گیری هدفمند و بر اساس نمره پرسشنامه عاطفه مثبت و منفی واتسون و همکاران، پرسشنامه پرخاشگری باس و پری، پرسشنامه آسیب به خود سانسون و همکاران و پرسشنامه تنظیم هیجانی گروس در پیش‌تست، 30 نفر که دارای ملاک‌های ورود بودند نمونه آماری ما را تشکیل دادند. این 30 نفر به طور کاملا همتا در 2 گروه 15 نفره (یک گروه آزمایش و یک گروه کنترل) گزینش شدند که برای گروه آزمایش، رفتاردرمانی دیالکتیک اجرا شد و گروه کنترل در لیست انتظار قرار داشت و هیچ درمانی دریافت نکرد. همچنین برای تجزیه و تحلیل داده‌ها از تحلیل کوواریانس چندمتغیره و برای تسریع در نتایج حاصله از نرم افزار SPSS- 21 استفاده شد.
یافته‌ها: یافته‌ها نشان داد که پس از اجرای رفتار درمانی دیالکتیک در گروه آزمایش، نمرات پس‌آزمون متغیرهای تنظیم هیجان و عاطفه مثبت گروه آزمایش به صورت معنی‌داری (001/0>P)نسبت به گروه کنترل افزایش یافته است (به ترتیب از43/30 و 93/30 در گروه کنترل به 27/46 و 80/32 در گروه آزمایش). همچنین نمرات پس‌آزمون در متغیرهای عاطفه منفی، رفتار پرخاشگرانه، و خودزنی نیز پس از اجرای رفتار درمانی دیالکیتک به صورت معنی‌داری (001/0>P) کاهش یافته بود (به ترتیب از 32/29 و 67/100 و 14/29 در گروه کنترل به 19/13 و 43/74 و 33/21 در گروه آزمایش).
نتیجه‌گیری: بنابر یافته‌های این مطالعه رفتار درمانی دیالکتیک بر افزایش تتنظیم هیجان و عاطفه مثبت و کاهش عاطفه منفی، رفتار پرخاشگرانه و خودزنی موثر است.
روش کار: روش پژوهش آزمایشی با طرح پیش آزمون- پس‌آزمون با گروه آزمایش و کنترل بود. جامعه آماری مورد مطالعه شامل کلیه دانشآموزان دختر 13 تا 16 ساله مقطع متوسطه اول شهرستان کرج در سال 1396 بود. از میان جامعه آماری با استفاده از روش نمونه‌گیری هدفمند و بر اساس نمره پرسشنامه عاطفه مثبت و منفی واتسون و همکاران، پرسشنامه پرخاشگری باس و پری، پرسشنامه آسیب به خود سانسون و همکاران و پرسشنامه تنظیم هیجانی گروس در پیش‌تست، 30 نفر که دارای ملاک‌های ورود بودند نمونه آماری ما را تشکیل دادند. این 30 نفر به طور کاملا همتا در 2 گروه 15 نفره (یک گروه آزمایش و یک گروه کنترل) گزینش شدند که برای گروه آزمایش، رفتاردرمانی دیالکتیک اجرا شد و گروه کنترل در لیست انتظار قرار داشت و هیچ درمانی دریافت نکرد. همچنین برای تجزیه و تحلیل داده‌ها از تحلیل کوواریانس چندمتغیره و برای تسریع در نتایج حاصله از نرم افزار SPSS- 21 استفاده شد.
یافته‌ها: یافته‌ها نشان داد که پس از اجرای رفتار درمانی دیالکتیک در گروه آزمایش، نمرات پس‌آزمون متغیرهای تنظیم هیجان و عاطفه مثبت گروه آزمایش به صورت معنی‌داری (001/0>P)نسبت به گروه کنترل افزایش یافته است (به ترتیب از43/30 و 93/30 در گروه کنترل به 27/46 و 80/32 در گروه آزمایش). همچنین نمرات پس‌آزمون در متغیرهای عاطفه منفی، رفتار پرخاشگرانه، و خودزنی نیز پس از اجرای رفتار درمانی دیالکیتک به صورت معنی‌داری (001/0>P) کاهش یافته بود (به ترتیب از 32/29 و 67/100 و 14/29 در گروه کنترل به 19/13 و 43/74 و 33/21 در گروه آزمایش).
نتیجه‌گیری: بنابر یافته‌های این مطالعه رفتار درمانی دیالکتیک بر افزایش تتنظیم هیجان و عاطفه مثبت و کاهش عاطفه منفی، رفتار پرخاشگرانه و خودزنی موثر است.
واژه‌های کلیدی: رفتاردرمانی دیالکتیک، تنظیم هیجان، عاطفه مثبت و منفی، رفتار پرخاشگرانه، خودزنی، دانشآموزان
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |