دوره 37، شماره 2 - ( 1398 )
جلد 37 شماره 2 صفحات 87-81 |
برگشت به فهرست نسخه ها
چکیده: (4009 مشاهده)
زمینه: تنظیم ژن AMPK یکی از بزرگترین اهداف در مطالعات T2D و سندروم متابولیک می‌باشد. بنابراین هدف از تحقیق حاضر بررسی اثر هشت هفته تمرین هوازی و مقاومتی بر بیان ژن پروتئین کیناز فعال شده توسط AMPK) AMP) در عضله نعلی و مقاومت به انسولین موشهای دیابتی شده توسط استرپتوزوتوسین Streptozotocin (STZ) بود.
روش کار: تحقیق حاضر از نوع تجربی بود. 21 سر رت صحرایی نر نژاد ویستار با دامنه وزنی 200 تا 250 گرم و سن 8 تا 10 هفته به عنوان نمونه انتخاب شدند و با تزریق درون صفاقی محلول تازه تهیه شده STZ دیابتی شده و به طور تصادفی در سه گروه دیابت کنترل، دیابت تمرین مقاومتی و دیابت تمرین هوازی قرار داده شدند. برنامه تمرینی گروه‌های تمرینی برای 8 هفته و 5 روز در هفته انجام شد. پروتکل تمرین مقاومتی در قالب 10 تکرار به صورت صعود از نردبان با وزنه‌ای به مقدار 100 درصد وزن بدن و پروتکل تمرین هوازی دویدن روی نوارگردان با سرعت 25 متر در دقیقه به مدت 40 دقیقه بود. 48 ساعت پس از آخرین جلسه تمرین، عضله نعلی رتها جدا و میزان بیان ژن AMPK نمونه‌ها سنجیده شد. تجزیه و تحلیل داده‌های آماری ازطریق آنالیز واریانس یک طرفه (One Way Anova) در سطح معناداری 05/0>P انجام شد.
یافته‌ها: نتایج تحقیق حاضر نشان دادکه میزان بیان ژن پروتئین AMPK در عضله نعلی گروه تمرین هوازی و تمرین مقاومتی به طور معناداری بالاتر از گروه کنترل بود (مقادیر P به ترتیب 0/035 و 0/019). اما بین سطح این شاخص در گروه‌های تمرین هوازی و مقاومتی تفاوت معناداری مشاهده نشد (0/954=P). سطح گلوکز خون ناشتا در گروه‌های دیابت تمرین هوازی و دیابت تمرین مقاومتی نسبت به گروه دیابت کنترل به طور معناداری پایین‌تر بود (0/001=P). همچنین سطح انسولین و مقاومت به انسولین در گروه دیابت تمرین هوازی و گروه دیابت تمرین مقاومتی نسبت به گروه کنترل به طور معناداری پایین‌تر بود (05/0>P).
نتیجه‌گیری: به طور کلی، نتایج این تحقیق نشان می‌دهد که هم تمرین هوازی و هم تمرین مقاومتی از طریق افزایش سطح AMPK، موجب کاهش مقاومت به انسولین و در نتیجه بهبود سطح گلوکز خون در موشهای صحرایی دیابتی می‌گردند. بر این اساس میتوان گفت که تمرین هوازی و مقاومتی باعث فعال سازی مسیر غیر وابسته به انسولین شده و بهبودی در مقاومت به انسولین در رتهای دیابتی را به همراه دارد.
روش کار: تحقیق حاضر از نوع تجربی بود. 21 سر رت صحرایی نر نژاد ویستار با دامنه وزنی 200 تا 250 گرم و سن 8 تا 10 هفته به عنوان نمونه انتخاب شدند و با تزریق درون صفاقی محلول تازه تهیه شده STZ دیابتی شده و به طور تصادفی در سه گروه دیابت کنترل، دیابت تمرین مقاومتی و دیابت تمرین هوازی قرار داده شدند. برنامه تمرینی گروه‌های تمرینی برای 8 هفته و 5 روز در هفته انجام شد. پروتکل تمرین مقاومتی در قالب 10 تکرار به صورت صعود از نردبان با وزنه‌ای به مقدار 100 درصد وزن بدن و پروتکل تمرین هوازی دویدن روی نوارگردان با سرعت 25 متر در دقیقه به مدت 40 دقیقه بود. 48 ساعت پس از آخرین جلسه تمرین، عضله نعلی رتها جدا و میزان بیان ژن AMPK نمونه‌ها سنجیده شد. تجزیه و تحلیل داده‌های آماری ازطریق آنالیز واریانس یک طرفه (One Way Anova) در سطح معناداری 05/0>P انجام شد.
یافته‌ها: نتایج تحقیق حاضر نشان دادکه میزان بیان ژن پروتئین AMPK در عضله نعلی گروه تمرین هوازی و تمرین مقاومتی به طور معناداری بالاتر از گروه کنترل بود (مقادیر P به ترتیب 0/035 و 0/019). اما بین سطح این شاخص در گروه‌های تمرین هوازی و مقاومتی تفاوت معناداری مشاهده نشد (0/954=P). سطح گلوکز خون ناشتا در گروه‌های دیابت تمرین هوازی و دیابت تمرین مقاومتی نسبت به گروه دیابت کنترل به طور معناداری پایین‌تر بود (0/001=P). همچنین سطح انسولین و مقاومت به انسولین در گروه دیابت تمرین هوازی و گروه دیابت تمرین مقاومتی نسبت به گروه کنترل به طور معناداری پایین‌تر بود (05/0>P).
نتیجه‌گیری: به طور کلی، نتایج این تحقیق نشان می‌دهد که هم تمرین هوازی و هم تمرین مقاومتی از طریق افزایش سطح AMPK، موجب کاهش مقاومت به انسولین و در نتیجه بهبود سطح گلوکز خون در موشهای صحرایی دیابتی می‌گردند. بر این اساس میتوان گفت که تمرین هوازی و مقاومتی باعث فعال سازی مسیر غیر وابسته به انسولین شده و بهبودی در مقاومت به انسولین در رتهای دیابتی را به همراه دارد.
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |