دوره 39، شماره 2 - ( 1400 )
جلد 39 شماره 2 صفحات 101-94 |
برگشت به فهرست نسخه ها
گروه روان شناسی بالینی، دانشکده روان شناسی و علوم تربیتی، دانشگاه خوارزمی، تهران، ایران
چکیده: (2487 مشاهده)
زمینه: سرطان ریه جزء شایع‌ترین و خطرناکترین سرطان‌ها در جهان میباشد. توجه به وضعیت روانشناختی بیماران مبتلا به سرطان ریه به دلیل میزان آسیب پذیری بالای این بیماران در طول درمان بسیار مهم است. پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی درمان مدیریت استرس با رویکرد شناختی–رفتاری بر سطح کورتیزول وکیفیت زندگی در بیماران مبتلا به سرطان ریه انجام شد.
روش کار: پژوهش حاضر، نیمه آزمایشی با پیش آزمون- پس آزمون و دوره پیگیری سه ماهه بود که در ماه‌های شهریور تا آبان 1398 انجام شد. در این پژوهش 30 نفر از بیماران مبتلا به سرطان ریه مراجعه کننده به بیمارستان مسیح دانشوری شهر تهران به شیوه نمونه گیری هدفمند انتخاب شدند و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و گواه قرار گرفتند و با استفاده از پرسشنامه اندازه گیری کیفیت زندگی36-SF و اندازه گیری سطح کورتیزول مورد پیش آزمون قرار گرفتند. سپس گروه آزمایش به مدت 8 جلسه تحت درمان مدیریت استرس با رویکرد شناختی – رفتاری قرار گرفت و گروه گواه هیچ مداخله ای دریافت نکرد. در پایان هر دو گروه، مورد پس آزمون قرار گرفتند و داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 21 و روش تحلیل واریانس مکرر چندمتغیری مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.
یافته ها: یافته های پژوهش نشان داد که بین دو گروه آزمایش و گواه پس از اجرای درمان مدیریت استرس با رویکرد شناختی – رفتاری تفاوت معناداری وجود داشت. به طوریکه، میانگین نمره مولفه های کیفیت زندگی افزایش و سطح کورتیزول گروه آزمایش نسبت به گروه کنترل کاهش یافت (001/0>P).
نتیجه گیری: براساس نتایج پژوهش حاضر، درمان مدیریت استرس با رویکرد شناختی– رفتاری در افزایش کیفیت زندگی و کاهش سطح کورتیزول بیماران مبتلا به سرطان ریه موثر می باشد. بنابراین می توان پیشنهاد داد که به منظور ارتقاء کیفیت زندگی و کاهش سطح کورتیزول این بیماران غربالگری روانشناختی انجام گردد.
روش کار: پژوهش حاضر، نیمه آزمایشی با پیش آزمون- پس آزمون و دوره پیگیری سه ماهه بود که در ماه‌های شهریور تا آبان 1398 انجام شد. در این پژوهش 30 نفر از بیماران مبتلا به سرطان ریه مراجعه کننده به بیمارستان مسیح دانشوری شهر تهران به شیوه نمونه گیری هدفمند انتخاب شدند و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و گواه قرار گرفتند و با استفاده از پرسشنامه اندازه گیری کیفیت زندگی36-SF و اندازه گیری سطح کورتیزول مورد پیش آزمون قرار گرفتند. سپس گروه آزمایش به مدت 8 جلسه تحت درمان مدیریت استرس با رویکرد شناختی – رفتاری قرار گرفت و گروه گواه هیچ مداخله ای دریافت نکرد. در پایان هر دو گروه، مورد پس آزمون قرار گرفتند و داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 21 و روش تحلیل واریانس مکرر چندمتغیری مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.
یافته ها: یافته های پژوهش نشان داد که بین دو گروه آزمایش و گواه پس از اجرای درمان مدیریت استرس با رویکرد شناختی – رفتاری تفاوت معناداری وجود داشت. به طوریکه، میانگین نمره مولفه های کیفیت زندگی افزایش و سطح کورتیزول گروه آزمایش نسبت به گروه کنترل کاهش یافت (001/0>P).
نتیجه گیری: براساس نتایج پژوهش حاضر، درمان مدیریت استرس با رویکرد شناختی– رفتاری در افزایش کیفیت زندگی و کاهش سطح کورتیزول بیماران مبتلا به سرطان ریه موثر می باشد. بنابراین می توان پیشنهاد داد که به منظور ارتقاء کیفیت زندگی و کاهش سطح کورتیزول این بیماران غربالگری روانشناختی انجام گردد.
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |