با ابداع همودیالیز از سال 1942 میلادی، بیماران نارسایی مزمن کلیه سرنوشت جدیدی پیدا کردند و با معرفی تکنیک فیستول شریانی وریدی دسترسی عروقی بسیار مناسبی برای این کار بدست آمد. از آن پس نوع عملکرد و عوارض این فیستول ها مورد توجه قرار گرفت.در این مطالعه تمام بیمارانی که در بیمارستان های امام خمینی و دکتر شریعتی تهران تحت همودیالیز مزمن از طریق فیستول شریانی وریدی قرار داشتند از نظر عملکرد و عوارض فیستول ها مورد بررسی قرار گرفتند.در 108 بیمار بررسی شده، متوسط زمان کارکرد فیستول ها سه سال بود. این زمان با افزایش فاصله عمل جراحی تا شروع دیالیز از طریق فیستول به طور معنی داری بیشتر (P<0.04) و در صورت وجود سابقه شالدون گذاری و دیابت، کمتر (P<0.05) بود. متوسط جریان خون فیستول ها 245 میلی لیتر در ثانیه بدست آمد. عوارض شایع شامل آنوریسمال شدن فیستول و محل پانکچر ورید بود که با دیابت و مدت استفاده از فیستول مرتبط بود. از بین سایر عوارض، احساس گزگز و سردی انگشتان و ادم، بیشترین شیوع را داشتند. علیرغم تصور قبلی، عوارض فیستول های پروگزیمال دست نسبت به دیستال تفاوت آشکاری نداشتند.نتیجه به دست آمده از مطالعه این است که فیستول گذاری در بیماران نارسایی مزمن کلیه باید هر چه سریع تر و ترجیحا قبل از نیاز به شالدون گذاری و دیالیز صورت گیرد. همچنین استفاده از عروق پروگزیمال بدون نگرانی درباره عوارض زیادتر، امکان پذیر است. نکته آخر به دیابت به عنوان یک عامل مهم و تعیین کننده در میزان شکست و عوارض فیستول ها باید نگریست.