زمینه: مطالعات بسیاری اثر ضخامت آندومتر را بر میزان موفقیت بارداری در زنان نابارور تحت درمان با روش های کمک بارداری، مورد بررسی قرار داده اند که نتایج متناقضی به دست آمده است. هدف مطالعه حاضر بررسی این اثر در افراد تحت درمان با روش Zygote Intrafallopian Transfer (ZIFT) می باشد.روش کار: در این مطالعه مورد- شاهدی، 90 نفر از زنان نابارور مراجعه کننده به مرکز ناباروری که تحت درمان ZIFT با پروتکل Long Term قرار گرفته بودند، وارد مطالعه و با توجه به نتیجه درمان، به دو گروه زنان نازا با باروری موفق و باروری ناموفق تقسیم شدند و بطور گذشته نگر از لحاظ افزایش ضخامت اندومتر در پاسخ به درمان مورد بررسی قرار گرفتند.یافته ها: افزایش ضخامت آندومتر در پاسخ به درمان از روز هفتم تا روز دوازدهم تحریک گنادوتروپینی در گروه باروری موفق بیشتر از 2 میلی متر و در گروه باروری ناموفق کمتر از 0.3 میلی متر بود. با این وجود مقایسه میانگین این افزایش بین دو گروه، تفاوت آماری معنی داری از خود نشان نداد (P=0.178). ضمنا ضخامت اندومتر در روز هفتم تزریق گنادوتروپین و نیز روز تزریق HCG (Human Chorionic Gonadotropin) در دو گروه تفاوت آماری معنی داری نداشت. =P0.372) روز هفتم و =P0.096 روز دوازدهم).نتیجه گیری: پاسخ آندومتریال به درمان، ضخامت آندومتر در روز هفتم تزریق گنادوتروپین و نیز نقطه عطف 8 میلی متر برای ضخامت آندومتر در روز تزریق HCG که در برخی منابع ذکر شده است تاثیری در پیش آگهی موفقیت یا عدم موفقیت روش ZIFT نداشتند.

واژه‌های کلیدی: ZIFT، ضخامت اندومتر، روش درمان ناباروری، موفقیت درمان ناباروری

متن کامل [PDF 254 kb]   (4949 دریافت)