زمینه:  درمورد ارتباط بین فتق اینگوینال با نقایص بافت هم‌بندی فرضیه‌های متعددی مطرح است. یکی از گروه‌های هدف مستعد ابتلا به فتق اینگوینال سربازان هستند. هدف از این مطالعه بررسی شیوع و ارتباط سندروم هیپرموبیلیتی خوش‌خیم مفصلی و فتق اینگوینال در سربازان وظیفه طی دوره آموزشی سربازی بود.

روش‌ کار: این مطالعه cohort توصیفی- تحلیلی بر روی سربازان یک مرکز نظامی که به صورت نمونه‌برداری آسان انتخاب شدند انجام گرفت و براساس معیار بیتون وضعیت ابتلا آنها به سندروم هیپرموبیلیتی خوش‌خیم مفصلی مشخص گردید. سپس به وسیله شرح حال و معاینه، سابقه ابتلا به فتق اینگوینال در دو گروه مبتلا به سندروم و سالم شناسایی شد. پس از گذراندن دوره 3 ماهه آموزشی افراد دو گروه از لحاظ ابتلای جدید به فتق اینگوینال مجدداً ارزیابی شدند. اطلاعات به دست آمده در نرم‌افزار SPSS نسخه 20 وارد و جهت بررسی ارتباط بین هیپرموبیلیتی و فتق از آزمون «کای- اسکوئر» و «مک- نمار» استفاده گردید.

یافته‌ها: در این مطالعه 718 سرباز در دو گروه مبتلا به هیپرموبیلیتی مفصلی (211 نفر) و گروه شاهد (507 نفر) از نظر فتق اینگوینال مورد بررسی قرار گرفتند. هیپرموبیلیتی در 4/29 درصد از سربازان مشاهده شد. شیوع سابقه فتق اینگوینال قبل از آموزش در گروه مبتلا بیشتر از سربازان سالم بود (003/0 = P-value). پس از اتمام دوره بروز فتق اینگوینال در سربازان مبتلا (4/1%) به طور معناداری نسبت به افراد سالم (2/0%) بیشتر شده (04/0 = P-value) و در نمره بیتون بالاتر این تفاوت بارزتر بود (01/0 = P-value).

نتیجه‌گیری: براساس این مطالعه به نظر می‌رسد بروز فتق اینگوینال در طول دوره آموزشی در سربازان مبتلا به هیپرموبیلیتی مفصلی بیشتر از سایر سربازان است و این شیوع بیشتر در درجات شدید ترهیپرموبیلیتی چشمگیرتر است. بنابراین در سربازان مبتلا به این سندروم بایستی بررسی و پیشگیری از نظر فتق اینگوینال انجام شود.

واژگان کلیدی: سندروم هیپرموبیلیتی خوش‌خیم مفصلی، فتق اینگوینال، سربازان