Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:

---

در بیماران دیابتی که مدت‌های طولانی گرفتار بوده‌اند، میکروآلبومینوری (دفع آلبومین ادراری به میزان 200-20 میکروگرم در دقیقه که تقریبا معادل 200-20 میلی ‌گرم در لیتر است) پیشگویی کننده یک پروتیینوری قابل توجه در آینده این بیماران می‌باشد. مداخله زود هنگام ممکن است سرعت پیشرفت ضایعات کلیوی را کم کرده و یا از آن جلوگیری کند. نوارهای ادراری میکرال تست، مدعی توانایی سنجش آلبومین در مقادیر پایین هستند. در این مطالعه سعی شده ارزش تشخیصی این نوارها سنجیده شود. به این منظور تعداد 90 بیمار پر خطر از نظر ضایعات کلیوی ناشی از دیابت طولانی مدت با هیپرتانسیون مورد مطالعه قرار گرفتند. بین این افراد پر خطر، مواردی که پروتیینوری مثبت واضح در نوارهای ادراری مرسوم داشتند حذف گردیدند. در بیماران انتخاب شده جهت این مطالعه، پروتیین ادرار به روش‌های میکرال تست، اسید سولفوسالیسیلیک و ایمونونفلومتری اندازه ‌گیری شد و همچنین مقدار کراتینین ادرار به روش جافه به دست آمد. با در نظر گرفتن مقادیر مساوی و بالاتر از 20 میلی‌ گرم در لیتر برای آلبومین ادرار و 150 میلی‌گرم پروتیین تام ادرار 24 ساعته و همچنین مقادیر بالای 30 در نسبت آلبومین (میلی ‌گرم) به کراتینین (گرم) ادرار به عنوان cut off، برای تعیین میکروآلبومینوری و پروتیینوری، مقادیر به دست آمده با روش استاندارد ایمونونفلومتری مقایسه گردید. نتایج حاصل نشان می‌ دهد که ویژگی نوارهای میکرال تست در تعیین پروتیین تام ادرار 24 ساعته و استفاده از نسبت آلبومین به کراتینین، به ترتیب 59%، 75% و 77% و حساسیت آنها به ترتیب 93%، 54% و 89% است.مقایسه اعداد فوق بیانگر این مطلب است که استفاده از پروتیین تام ادرار 24 ساعته که در بیشتر آزمایشگاه‌ ها برای کشف پروتیینوری به کار می‌رود، برای سنجش میکروآلبومینوری از حساسیت و ویژگی بالایی برخوردار نیست. نوارهای ادراری میکرال علیرغم حساسیت زیاد، دارای ویژگی کم می‌باشند ولی اگر به همراه نسبت آلبومین به کراتینین استفاده شود، نتایج بهتری حاصل خواهد شد.

     

ارسال نظر درباره این مقاله : نام کاربری یا پست الکترونیک شما:

---