Journal of medical council of iran
دوره 28، شماره 2 - ( 1389 )                   جلد 28 شماره 2 صفحات 175-169 | برگشت به فهرست نسخه ها

XML Print


Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:

تاثیر حضور تمام وقت پزشک متخصص بر مدت اقامت بیماران بخش زنان و زایمان بیمارستان تامین اجتماعی یزد، سال 1387. مجله علمی پژوهشی سازمان نظام پزشکی جمهوری اسلامی ایران. 1389; 28 (2) :169-175

URL: http://jmciri.ir/article-1-1381-fa.html


چکیده:   (4729 مشاهده)
زمینه: کمبود منابع و استفاده بهینه از منابع در دسترس، یکی از چالش های مدیران همه بیمارستان ها می باشد.یکی از راه حل های پیشنهادی برای حل این مشکل، کاهش متوسط مدت اقامت در بیمارستان است. هدف از مطالعه حاضر تعیین تاثیر حضور تمام وقت پزشک متخصص بر مدت اقامت بیماران بخش زنان و زایمان بیمارستان تامین اجتماعی یزد بود.روش کار: این مطالعه با مداخله حضور تمام وقت متخصص زنان و زایمان در بیمارستان و تحلیل اثر مداخله بر روی کاهش مدت اقامت بیماران بخش زنان و زایمان بیمارستان تامین اجتماعی یزد شروع شد. مطالعه در مدت 3 ماه قبل از مداخله (سال 1386) و 3 ماه بعد از مداخله (سال 1387) انجام شد. تحلیل از طریق محاسبه و مقایسه متوسط مدت اقامت بیماران 3 پزشک، قبل و بعد از مداخله انجام شد.یافته ها: متوسط مدت اقامت در مورد زایمان طبیعی قبل از مداخله 1.37 روز و بعد از آن 1.10 روز، برای سزارین قبل از مداخله 2.55 و بعد از آن 2.22 روز بود. این شاخص در بیماران و مراجعین با بیمه تامین اجتماعی قبل از مداخله 1.98 و بعد از آن 1.77 روز گزارش شد. میانگین کلی مدت اقامت بیماران قبل از حضور تمام وقت پزشک متخصص 1.98روز بوده که بعد از مداخله به 1.74 روز کاهش یافته است. در کل حضور تمام وقت پزشک متخصص بر کاهش مدت اقامت بخش زنان و زایمان بیمارستان مورد مطالعه تاثیر داشته است .(P=0.001)نتیجه گیری: حضور تمام وقت پزشک متخصص باعث کاهش مدت اقامت در بیمارستان می شود. با استفاده از این روش کارایی تخت های بیمارستان افزایش می یابد و می توان کمبود تخت در ایران را تا حدی حل نمود.
متن کامل [PDF 471 kb]   (850 دریافت)    
نوع مطالعه: پژوهشي | موضوع مقاله: عمومى

ارسال نظر درباره این مقاله : نام کاربری یا پست الکترونیک شما:
CAPTCHA

بازنشر اطلاعات
Creative Commons License این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است.