Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:

---

این مطالعه به بررسی نتایج استئوتومی های فوقانی ساق در درمان استئوآرتریت نیمه داخلی زانو طی یک دروه ده ساله در بیماران عمل شده در بیمارستان امام خمینی می پردازد. 27 بیمار با 30 استئوتومی مورد مطالعه قرار گرفتند که شامل 22 زن 5/81% و 5 مرد (5/18%) بودند. متوسط سن بیماران هنگام استئوتومی 51 سال و مدت متوسط پیگیری 6/5 سال بود. مدت متوسط وجود درد قبل از عمل 5/6 سال بود.میانگین واروس قبل از عمل 6 و زاویه والگوس به دست آمده و پیگیری نهایی 5 بود که به طور متوسط اصلاح حدود 11 به دست آمد. درجه متوسط استئوآرتریت از نظر رادیولوژی بر حسب Ahlback System اندازه گیری شد که قبل از عمل به طور متوسط 1/2 و بعد از عمل 6/1 بود که به طور متوسط 5/0 درجه کاهش در استئوآرتریت از نظر رادیولوژیک اتفاق افتاده بود. رتبه عملکردی زانو قبل از عمل به طور متوسط 42 بود که در پیگیری نهایی به طور متوسط به 60 ارتقا پیدا کرده بود که این افزایش به طور متوسط بر حسب 4 رتبه عملکردی عالی، خوب، متوسط و بد به میزان 6/1 درجه افزایش پیدا کرده بود.رتبه عملکردی زانو در پیگیری نهایی 17 بیمار عالی، 10 مورد خوب و 3 مورد متوسط بود و هیچ موردی از رتبه عملکردی بد وجود نداشت. هیچ موردی از تبدیل استئوتومی به آرتروپلاستی وجود نداشت. در مجموع پس از این پیگیری به مدت متوسط 6/5 سال، 90% بیماران دارای رتبه عملکردی خوب یا عالی بودند. رتبه عملکردی زانو از لحاظ آماری به طور معنی داری با افزایش سن بیماران در هنگام استئوتومی، افزایش مدت پیگیری و با کاهش زاویه والگوس به هنگام پیگیری، کاهش نشان می داد ولی ارتباط آماری معنی داری بین رتبه عملکردی با درجه رادیولوژیک استئوآرتریت وجود نداشت. با توجه به رتبه عملکردی خوب یا عالی در 90% بیماران، اگرچه اندیکاسیون های آرتوپلاستی در استئوآرتریت به جای خود محفوظ است؛ ولی استئوتومی ها را نباید در درمان استئوآرتریت فراموش کرد.

واژه‌های کلیدی: استئوآرتریت، زانو، استئوتومی فوقانی ساق

     

ارسال نظر درباره این مقاله : نام کاربری یا پست الکترونیک شما:

---