BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
URL: http://jmciri.ir/article-1-3318-fa.html
چکیده
زمینه: لیومیوم‌های رحمی شایع‌ترین تومورهای خوش‌خیم در زنان هستند، در حالی که لیومیوسارکوم‌ها تومورهای نادری هستند که تنها 3 تا 7 درصد از بدخیمی‌های رحم را تشکیل می‌دهند. با توجه به شباهت بالینی و تصویربرداری این دو تومور، افتراق آن‌ها چالش‌برانگیز است. هدف این مطالعه، بررسی نقش مدالیته‌های مختلف تصویربرداری در تمایز این دو تومور و ارائه راهکارهای بهبود تشخیص است.
روش کار: این مطالعه مروری با جستجوی سیستماتیک در پایگاه‌های اطلاعاتی معتبر شامل PubMed و Google Scholar انجام شد. مقالات مرتبط با ویژگی‌های تصویربرداری لیومیوم و لیومیوسارکوم، به‌ویژه سونوگرافی، MRI و PET-CT، بررسی و تحلیل شدند. معیارهای ورود شامل مطالعاتی بود که به توصیف ویژگی‌های تصویربرداری این دو ضایعه پرداخته بودند.
یافته‌ها: سونوگرافی به عنوان اولین روش ارزیابی، در افتراق این دو تومور با محدودیت‌هایی مواجه است. لیومیوم‌ها اغلب به صورت توده‌های هیپواکو با حدود مشخص و سایه‌های خطی هستند، در حالی که لیومیوسارکوم‌ها توده‌های هتروژن با نواحی نکروز مرکزی و حدود نامنظم را نشان می‌دهند. در MRI، لیومیوم‌ها معمولاً سیگنال T2 پایین و یکنواخت دارند، اما لیومیوسارکوم‌ها سیگنال T2 هتروژن با نواحی نکروز و هموراژی را نشان می‌دهند. در موارد وجود
|
0/905×10⁻³ mm²/s
|
سکانس‌های DWI و ADC نیز به‌عنوان ابزارهای مؤثر در تمایز این دو ضایعه شناخته شدند. مقادیر ADC کمتر از
به نفع لیومیوسارکوم است. همچنین، PET-CT نشان داد که لیومیوسارکوم‌ها جذب FDG بالاتری نسبت به لیومیوم‌ها دارند.
نتیجه‌گیری: استفاده از روش‌های پیشرفته تصویربرداری مانند DWI ،ADC وPET-CT، همراه با تحلیل دقیق ویژگی‌های مورفولوژیک، می‌تواند تشخیص لیومیوم و لیومیوسارکوم را بهبود بخشد. با این حال، تأیید نهایی تشخیص نیازمند بررسی پاتولوژیک است.
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |