چکیده
زمینه: انگشت ماشه‌ای (تنوسینوویت تنگ‌کننده فلکسور) از اختلالات شایع دست با شیوع %2/6 است که درمان‌های رایج آن شامل تزریق کورتیکواستروئید و روش‌های نوینی مانند لیزر درمانی می‌باشد. مطالعات قبلی برتری تزریق را نسبت به درمان‌های دارویی نشان داده‌اند، اما شواهد محدودی درباره مقایسه مستقیم آن با لیزر پرتوان وجود دارد. این مطالعه با هدف مقایسه سیستماتیک این دو روش در کاهش درد (NPRS)، بهبود عملکرد (QuickDASH) و شدت گیرافتادگی (Quinnell) طراحی شد.
روش کار: در این کارآزمایی بالینی تصادفی‌سازی شده، بیماران 20 تا 70 ساله مبتلا به انگشت ماشه‌ای که در سال 1403 به بیمارستان امام رضا (ع) در تهران مراجعه کرده‌اند، مورد بررسی قرار گرفتند. بیماران به صورت تصادفی و با استفاده از روش تصادفی‌سازی بلوکی به دو گروه تزریق کورتیکواستروئید و لیزر پرتوان تقسیم شدند. میزان درد (NPRS)، طبقه‌بندی کوینل و اختلال عملکرد (QuickDASH) قبل از مداخله و در فواصل 1 و 3 ماه پس از مداخله ارزیابی شد. 
یافته‌ها: 50 بیمار در گروه تزریق و 46 بیمار در گروه لیزرتراپی مورد بررسی قرار گرفتند. نتایج نشان داد که مداخله تزریق در مقایسه با لیزرتراپی منجر به کاهش معنادار نمرات درد (NPRS) شد (0/019=P). همچنین، هر دو گروه کاهش پیوسته و معناداری در نمرات درد طی زمان نشان دادند (0/001>P). در ارزیابی شاخص Quinnell، گروه تزریق عملکرد بهتری داشت (0/023=P) و کاهش نمرات در هر دو گروه معنادار بود (0/001>P). در مورد شاخص QuickDASH، اثر زمان معنادار بود (0/001>P) و الگوی تغییرات در دو گروه متفاوت بود (0/019=P).
نتیجه‌گیری: این مطالعه نشان داد که هر دو روش درمانی تزریق و لیزرتراپی به‌طور معناداری موجب کاهش درد و بهبود پیامدهای عملکردی در طول زمان شدند. با این حال، روش تزریق در مقایسه با لیزرتراپی در کاهش نمرات درد (شاخص NPRS) و بهبود نتایج شاخص Quinnell مؤثرتر عمل کرد. اگرچه هر دو مداخله بهبود پیشرونده‌ای در نمرات QuickDASH نشان دادند، الگوی پاسخ‌دهی بین گروه‌ها متفاوت بود که نشان‌دهنده مکانیسم‌های درمانی متمایز است. یافته‌ها از برتری کارایی روش تزریق در تسکین درد و بازیابی عملکرد حمایت می‌کند، اگرچه هر دو درمان فواید بالینی معناداری داشتند. انجام پژوهش‌های بیشتر برای بررسی پیامدهای بلندمدت و تعیین پروتکل‌های درمانی بهینه پیشنهاد می‌شود.