تعداد یک صد بیمار مبتلا به انفارکتوس حاد میوکارد (76% مرد، میانگین سنی 54.59±11.84) از مهرماه 1379 تا شهریور ماه 1381 که کاندیدای دریافت ترومبولیتیک بودند، از نظر تغییرات قطعه ST در ساعت اول دریافت ترومبولیتیک وریدی (استرپتوکیناز) مورد بررسی قرار گرفتند. 60% بیماران مبتلا به انفارکتوس آنتروسپتال و آنترولترال، 37% مبتلا به انفارکتوس اینفریور و اینفروپوستریور و 3% نیز مبتلا به انفارکتوس آنتریور و اینفریور تواما بودند. در 46% بیماران در ساعت اول انفوزیون استرپتوکیناز، افزایش صعود قطعه ST روی داد، 46% بیماران دچار افت قطعه ST شدند و در 8% بیماران قطعه ST بدون تغییر ماند.از کلیه بیماران طی 72-48 ساعت اکوکاردیوگرافی به عمل آمد که در گروه با افزایش صعود قطعه ST، اجکشن فراکشن بطن چپ بهتر از گروه فاقد این تغییر (نزول قطعه ST یا عدم تغییر آن) بود (48.58±6.72 در مقابل 41.75±8.91 و P<0.0001).در بیماران آنژیوگرافی شده (36% کل بیماران)، 21.4% بیماران با صعود بیشتر قطعه ST، تنگی بیشتر یا مساوی 75% داشتند در مقابل 78.9% بیماران با عدم صعود بیشتر قطعه ST (P=0.04).بیمارانی که دچار صعود بیشتر قطعه ST نبودند، 6% مبتلا به شوک کاردیوژنیک گردیدند، در مقابل 0% بیماران با صعود بیشتر قطعه ST (P=0.03). همچنین میزان مورتالیته به ترتیب فوق 4% در مقابل 0% بود (P=NS).نتیجه یافته های فوق نشان می دهد که صعود بیشتر قطعه ST در ساعت اول دریافت ترومبولیتیک (استرپتوکیناز) نمایانگر غیر مستقیم برقراری مجدد جریان خون میوکارد بوده، که فونکسیون بطنی بهتر و اجکشن فراکشن بهتر بطن چپ را در این گروه از بیماران موجب شده است.