زمینه: تبعات احتمالی کاهش شدید میزان باروری، دولتمردان و سیاست
گذاران جامعه را وادار به تجدیدنظر در سیاست
های جمعیتی و تشویق خانواده
ها به زاد و ولد نموده است. هدف از این پژوهش تعیین میزان رضایت مردم از سیاست
های فرزند آوری دولت در سال
های اخیر است.
روش کار: این مطالعه توصیفی- مقطعی و در سال 1396 بر روی 300 زن سن باروری (18-45 سال) مراجعه
کننده به مراکز بهداشتی درمانی کرج با استفاده از روش نمونه
گیری تصادفی خوشه
ای انجام
شده است. ابزار گردآوری داده
ها، پرسشنامه و تجزیه
و تحلیل داده
ها با استفاده از آزمون کای اسکوئر (05/0
= P) و نرم
افزار آماری
SPSS (نسخه 20) انجام شد.
یافته ها: از 300 زن با میانگین سنی 35 سال، 62
% زنان (186 نفر) از محدودیت دسترسی به وسایل پیشگیری از بارداری رضایت نداشتند. 48
% (144 نفر) اطلاعات خود را در زمینه پیشگیری از بارداری ناکافی دانسته
اند. منابع اطلاعاتی مراجعین در 37
% (111 نفر) خانواده و تنها در 9
% (27 نفر) کادر درمان بوده است. مشکلات اقتصادی در 83
% مراجعین به
عنوان بیشترین عامل عدم تمایل به باروری برشمرده شده است. میزان رضایتمندی با تحصیلات، سن، سن ازدواج، سطح درآمد خانواده و بارداری ناخواسته رابطه معنی
دار (05/0
>p) و با روش کنتراسپشن رابطه
معنی
دار نداشته است (05/0
).
نتیجه گیری: عدم رضایتمندی از سیاستهای تنظیم خانواده در تقریباً نیمی از زنان مورد مطالعه دیده شد و کمبود آگاهی و کسب اطلاعات از منابع نامعتبر هنوز در زنان ایرانی وجود دارد. برای تشویق به افزایش موالید لازم است ابتدا زیرساختهای رفاهی لازم ایجاد و سپس با آموزش مناسب به خانوادهها اجازه داد تا خود به افزایش آگاهانه فرزندان تمایل نشان دهند.