دوره 41، شماره 1 - ( 1402 )
جلد 41 شماره 1 صفحات 82-75 |
برگشت به فهرست نسخه ها
دانشکده دندانپزشکی دانشگاه شهید بهشتی
چکیده: (441 مشاهده)
|
زمینه: آرتریت روماتوئید (RA) یک بیماری التهابی خود ایمنی است که مفاصل متعدد را درگیر می‌کند. اختلالات مفصل گیجگاهی-فکیTMD)) در این بیماران شایع است. همچنین، عادات پارافانکشن می‌توانند منجر به بروز اختلالات مفصل گیجگاهی-فکی شوند. هدف از این مطالعه بررسی شیوع اختلالات مفصل گیجگاهی-فکی و عادات پارافانکشن در بیماران مبتلا به آرتریت روماتوئید می‌باشد.
روش کار: در این مطالعه مقطعی- مشاهدهای، ۴۰ بیمار مبتلا به آرتریت روماتوئید مطابق معیار (ACR-1987) شرکت کردند. اطلاعات بیماران با معاینه بالینی و پرسشنامه جمع آوری شد. از معیار (DAS-28) جهت تعیین شدت بیماری استفاده شد. پس از آن، اختلالات مفصل گیجگاهی-فکی براساس معیار (RDC/TMD) تعیین و شیوع TMD و عادات پارافانکشن با گروه سالم مقایسه گردید. یافته‌ها: ۸۵٪ از بیماران آرتریت روماتوئید حداقل یک نشانه (Sign) یا علامت Symptom)) از اختلال مفصل گیجگاهی – فکی را داشتند. شیوع صدای مفصلی و انحراف فک در بیماران مبتلا به آرتریت روماتوئید به ترتیب ۷۵ و 5/۲۷٪ بود. این مقادیر به طور معنی‌داری بیشتر از نتایج افراد سالم بود. مقایسه بین عادات پارافانکشن نشان داد که براکسیسم و کلنچینگ در هر دو گروه شیوع یکسانی داشت. حساسیت عضله جونده در 5/۳۲ ٪ از بیماران آرتریت روماتوئید گزارش شد. نتیجهگیری: شیوع اختلالات مفصل گیجگاهی-فکی در بیماران مبتلا به آرتریت روماتوئید به میزان قابل توجهی بیشتر از سایر افراد است. برخلاف اظهارات بیماران، سایش دندان‌ها و حساسیت عضلات می‌تواند بیانگر شیوع بالای براکسیسم و کلنچینگ در این بیماران باشد. |
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |