مجله علمی پژوهشی سازمان نظام پزشکی
جمهوری اسلامی ایران
Journal of Medical Council of Iran
دوره 37، شماره 1 - ( 1398 )
جلد 37 شماره 1 صفحات 32-28 |
برگشت به فهرست نسخه ها
Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
Raji P, Deyabadi S, Bagheri H, Heidarimoghadam R, Jalili M, Mohammadi Y. The Effects of Exercise Therapy on Functional Status in Patients with Carpal Tunnel Syndrome . jmciri 2019; 37 (1) :28-32
URL: http://jmciri.ir/article-1-2874-fa.html
URL: http://jmciri.ir/article-1-2874-fa.html
راجی پروین، دی آبادی سحر، باقری حسین، حیدری مقدم رشید، جلیلی محمود، محمدی یونس. بررسی تاثیر تمرین درمانی بر وضعیت عملکردی بیماران مبتلا به سندرم تونل کارپال. مجله علمی پژوهشی سازمان نظام پزشکی جمهوری اسلامی ایران. 1398; 37 (1) :28-32
دانشکده توانبخشی، دانشگاه علوم پزشکی تهران، تهران، ایران.
چکیده: (3911 مشاهده)
زمینه: سندرم تونل کارپال یکی از شایع ترین گیرافتادگی های عصب محیطی است که به دنبال فشردگی یا درگیری عصب مدیان در مجرای مچ دست بروز می نماید. وضعیت عملکردی تا حد زیادی در فعالیت های روزانه بیمار مبتلا به سندرم تونل کارپال دچار اختلال می شود و ممکن است مشکلاتی را برای فرد به وجود آورد. بنابراین در این مطالعه به بررسی تاثیر تمرین درمانی بر وضعیت عملکردی بیماران مبتلا به سندرم تونل کارپال پرداخته شد.
روش کار: مطالعه حاضر از نوع کارآزمایی بالینی یک سویه کور بود که روی 66 زن مبتلا به سندرم تونل کارپال خفیف و متوسط مراجعه کننده به کلینیک های کاردرمانی انجام شد. بیماران واجد شرایط در دو گروه 33 نفر مداخله و کنترل قرار گرفتند. گروه مداخله علاوه بر مداخلات رایج (شامل دارودرمانی)، تمرین درمانی با پروتکل از پیش تعیین شده را دریافت کرد و گروه کنترل از درمان های رایج خود بهره مند شدند. پرسشنامه وضعیت عملکردی یا بوستون در چهار فاصله زمانی قبل، حین مداخله (هفته سوم) و بلافاصله پس از اتمام مداخله و یک ماه پس از اتمام مداخله در دو گروه تکمیل گردید. برای تجزیه و تحلیل اطلاعات از آزمون تی مستقل، تی زوجی و general linear model از نوع repeated measure در نرم افزار SPSS استفاده شد.
یافته‌ها: مداخلات صورت گرفته در گروه مداخله تفاوت معناداری را در وضعیت عملکردی (001/0>p) بیماران مبتلا به سندرم تونل کارپال نشان داد.
نتیجه گیری: تمرین درمانی می تواند منجر به بهبود وضعیت عملکردی بیماران مبتلا به سندرم تونل کارپال شود.
روش کار: مطالعه حاضر از نوع کارآزمایی بالینی یک سویه کور بود که روی 66 زن مبتلا به سندرم تونل کارپال خفیف و متوسط مراجعه کننده به کلینیک های کاردرمانی انجام شد. بیماران واجد شرایط در دو گروه 33 نفر مداخله و کنترل قرار گرفتند. گروه مداخله علاوه بر مداخلات رایج (شامل دارودرمانی)، تمرین درمانی با پروتکل از پیش تعیین شده را دریافت کرد و گروه کنترل از درمان های رایج خود بهره مند شدند. پرسشنامه وضعیت عملکردی یا بوستون در چهار فاصله زمانی قبل، حین مداخله (هفته سوم) و بلافاصله پس از اتمام مداخله و یک ماه پس از اتمام مداخله در دو گروه تکمیل گردید. برای تجزیه و تحلیل اطلاعات از آزمون تی مستقل، تی زوجی و general linear model از نوع repeated measure در نرم افزار SPSS استفاده شد.
یافته‌ها: مداخلات صورت گرفته در گروه مداخله تفاوت معناداری را در وضعیت عملکردی (001/0>p) بیماران مبتلا به سندرم تونل کارپال نشان داد.
نتیجه گیری: تمرین درمانی می تواند منجر به بهبود وضعیت عملکردی بیماران مبتلا به سندرم تونل کارپال شود.
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |