دوره 41، شماره 1 - ( 1402 )
جلد 41 شماره 1 صفحات 40-23 |
برگشت به فهرست نسخه ها
دانشگاه علوم پزشکی ایران دانشکده علوم توانبخشی
چکیده: (1023 مشاهده)
زمینه: خستگی بعد از سکته مغزی مزمن شایع است و میتواند سبب اختلال عملکرد حسی-حرکتی اندام فوقانی، کاهش استقلال در انجام فعالیتهای روزمره زندگی و کاهش سطح مشارکت شود. هدف این مطالعه بررسی تاثیر تمرینات اندام فوقانی براساس پیشبینی خستگی بر عملکرد حسی-حرکتی اندام فوقانی و فعالیتهای روزمره زندگی افراد مبتلا به سکته مغزی مزمن میباشد.
روش کار: این مطالعه به صورت پایلوت انجام گرفت. 20 بیمار سکته مغزی (9 زن و 11 مرد) با میانگین سنی 09/14±56 (سال) و مدت زمان گذشته از سکته مغزی با میانگین 5/53±05/71 (ماه) به صورت تصادفی در دو گروه کنترل (دریافتکننده تمرینات روتین توانبخشی) و مداخله (دریافتکننده تمرینات یکطرفه با پیشبینی خستگی توسط دستگاه کینکت) قرار گرفتند. عملکرد حرکتی اندام فوقانی، هماهنگی حرکتی ظریف و درشت اندام فوقانی، قدرت گرفتن، حس عمقی شانه و آرنج، استقلال در فعالیتهای روزمره زندگی، مشارکت و شدت خستگی قبل از درمان، بعد از درمان (6 هفته، هفتهای 3 جلسه 45 دقیقه) و بعد از دوره پیگیری (6 هفته بعد) مورد ارزیابی قرار گرفت.
یافتهها: در تمامی متغیرها بجز استقلال در فعالیتهای روزمره زندگی بهبود معناداری (05/0P<) در هر دو گروه مشاهده شد. همچنین، کاهش شدت خستگی و بهبود هماهنگی حرکتی ظریف اندام فوقانی در گروه مداخله به صورت معناداری بیشتر از گروه کنترل بود (05/0P<).
نتیجهگیری: نتایج نشان داد که تمرینات اندام فوقانی بر اساس پیشبینی خستگی سبب بهبود معنادار عملکردهای حسی-حرکتی اندام فوقانی، هماهنگی حرکتی و مشارکت و همچنین کاهش قابلتوجه شدت خستگی در افراد مبتلا به سکته مغزی مزمن میشود.
روش کار: این مطالعه به صورت پایلوت انجام گرفت. 20 بیمار سکته مغزی (9 زن و 11 مرد) با میانگین سنی 09/14±56 (سال) و مدت زمان گذشته از سکته مغزی با میانگین 5/53±05/71 (ماه) به صورت تصادفی در دو گروه کنترل (دریافتکننده تمرینات روتین توانبخشی) و مداخله (دریافتکننده تمرینات یکطرفه با پیشبینی خستگی توسط دستگاه کینکت) قرار گرفتند. عملکرد حرکتی اندام فوقانی، هماهنگی حرکتی ظریف و درشت اندام فوقانی، قدرت گرفتن، حس عمقی شانه و آرنج، استقلال در فعالیتهای روزمره زندگی، مشارکت و شدت خستگی قبل از درمان، بعد از درمان (6 هفته، هفتهای 3 جلسه 45 دقیقه) و بعد از دوره پیگیری (6 هفته بعد) مورد ارزیابی قرار گرفت.
یافتهها: در تمامی متغیرها بجز استقلال در فعالیتهای روزمره زندگی بهبود معناداری (05/0P<) در هر دو گروه مشاهده شد. همچنین، کاهش شدت خستگی و بهبود هماهنگی حرکتی ظریف اندام فوقانی در گروه مداخله به صورت معناداری بیشتر از گروه کنترل بود (05/0P<).
نتیجهگیری: نتایج نشان داد که تمرینات اندام فوقانی بر اساس پیشبینی خستگی سبب بهبود معنادار عملکردهای حسی-حرکتی اندام فوقانی، هماهنگی حرکتی و مشارکت و همچنین کاهش قابلتوجه شدت خستگی در افراد مبتلا به سکته مغزی مزمن میشود.
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |