مجله علمی پژوهشی سازمان نظام پزشکی ایران
Journal of Medical Council of Iran
دوره 43، شماره 4 - ( 1404 )
جلد 43 شماره 4 صفحات 65-55 |
برگشت به فهرست نسخه ها
Ethics code: sep/14033/48/4468
Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
Sarafraz M R, Borouni A, Zamani D. Suicidal Ideation and Help-seeking Behavior in Medical Students: The Mediating Role of Self-differentiation. jmciri 2025; 43 (4) :55-65
URL: http://jmciri.ir/article-1-3372-fa.html
URL: http://jmciri.ir/article-1-3372-fa.html
سرافراز مهدی رضا، برونی عاطفه، زمانی دانیال. افکار خودکشی و رفتار کمکجویانه در دانشجویان پزشکی: نقش واسطهای خودتمایزیافتگی. مجله علمی پژوهشی سازمان نظام پزشکی ایران. 1404; 43 (4) :55-65
روانشناسی بالینی، دانشکده علوم تربیتی و روانشناسی، دانشگاه شیراز، شیراز، ایران
چکیده: (9 مشاهده)
چکیده
زمینه: خودکشی، یکی از مسائل مهم در حوزه بهداشت روانی به ویژه در میان دانشجویان پزشکی به عنوان آسیبپذیرترین قشر در اینزمینه است. بررسی علل و زمینهی خودکشی به این دلیل که دانشجویان پزشکی نیروی فعال جامعه هستند از اهمیت دوچندانی برخوردارمیباشد. پژوهش حاضر با هدف بررسی نقش واسطهای خودتمایزیافتگی در رابطهی بین افکارخودکشی و رفتار کمکجویانه در دانشجویانپزشکی انجام شد.
روش کار: روش پژوهش حاضر با توجه به هدف از نوع بنیادی و با توجه به شیوه گردآوری داده ها از نوع توصیفی-همبستگی مبتنی برمدلیابی معادلات ساختاری بود. جامعه آماری پژوهش کلیه دانشجویان پزشکی علوم پزشکی شیراز در سال 1403 بود. از بین جامعه آماریمورد نظر 205 نفر به روش نمونهگیری در دسترس انتخاب و با استفاده از فرم نظرسنجی آنلاین به مقیاس استاندارد افکارخودکشی بک(1993)، فرم کوتاه خودتمایزیافتگی (2011) و فرم کوتاه مقیاس نگرش نسبت به کمکطلبی روانشناختی فیشر و فارینا (1995) پاسخ دادند. به منظور تحلیل دادهها در سطح آمار استنباطی از روش مدلیابی معادلات ساختاری و آزمون بوتاستروپ در نرم افزارهای آماری SPSS وAmos، نسخههای24 استفاده شد.
یافتهها: نتایج نشان داد مدل پژوهش از برازش مناسبی برخوردار میباشد، افکار خودکشی اثر مستقیم منفی و معنیداری بر رفتار کمکجویانه (0/008=β=-0/210،p) و تمایزیافتگی (0/010=p β=-0/204) داشت. این درحالیست که تمایزیافتگی اثر مستقیم مثبت و معنیداربر رفتارکمک جویانه (0/009=β=0/232 ،p) داشت. همچنین، اثرغیرمستقیم افکارخودکشی بر رفتارکمکجویانه به صورت منفی معنیداربود (0/001=β=-0/047 ،p). به این معنا که تمایزیافتگی، نقش میانجی را در رابطه بین افکارخودکشی و رفتارکمک جویانه ایفا میکند.
نتیجهگیری: با توجه به یافتههای مطالعه حاضر میتوان از آموزش خودتمایزیافتگی به عنوان راهبردی در جهت کاهش سطح اضطرابدانشجویان پزشکی مبتلا به اختلال خلقی و نیز بالا بردن توانایی آنها در به کارگیری و اصلاح رفتارهای کمکجویانه و راهبردهای مقابلهایکارآمد، استفاده کرده و گامی موثر در جهت کاهش میزان خودکشی در این افراد برداشت.
زمینه: خودکشی، یکی از مسائل مهم در حوزه بهداشت روانی به ویژه در میان دانشجویان پزشکی به عنوان آسیبپذیرترین قشر در اینزمینه است. بررسی علل و زمینهی خودکشی به این دلیل که دانشجویان پزشکی نیروی فعال جامعه هستند از اهمیت دوچندانی برخوردارمیباشد. پژوهش حاضر با هدف بررسی نقش واسطهای خودتمایزیافتگی در رابطهی بین افکارخودکشی و رفتار کمکجویانه در دانشجویانپزشکی انجام شد.
روش کار: روش پژوهش حاضر با توجه به هدف از نوع بنیادی و با توجه به شیوه گردآوری داده ها از نوع توصیفی-همبستگی مبتنی برمدلیابی معادلات ساختاری بود. جامعه آماری پژوهش کلیه دانشجویان پزشکی علوم پزشکی شیراز در سال 1403 بود. از بین جامعه آماریمورد نظر 205 نفر به روش نمونهگیری در دسترس انتخاب و با استفاده از فرم نظرسنجی آنلاین به مقیاس استاندارد افکارخودکشی بک(1993)، فرم کوتاه خودتمایزیافتگی (2011) و فرم کوتاه مقیاس نگرش نسبت به کمکطلبی روانشناختی فیشر و فارینا (1995) پاسخ دادند. به منظور تحلیل دادهها در سطح آمار استنباطی از روش مدلیابی معادلات ساختاری و آزمون بوتاستروپ در نرم افزارهای آماری SPSS وAmos، نسخههای24 استفاده شد.
یافتهها: نتایج نشان داد مدل پژوهش از برازش مناسبی برخوردار میباشد، افکار خودکشی اثر مستقیم منفی و معنیداری بر رفتار کمکجویانه (0/008=β=-0/210،p) و تمایزیافتگی (0/010=p β=-0/204) داشت. این درحالیست که تمایزیافتگی اثر مستقیم مثبت و معنیداربر رفتارکمک جویانه (0/009=β=0/232 ،p) داشت. همچنین، اثرغیرمستقیم افکارخودکشی بر رفتارکمکجویانه به صورت منفی معنیداربود (0/001=β=-0/047 ،p). به این معنا که تمایزیافتگی، نقش میانجی را در رابطه بین افکارخودکشی و رفتارکمک جویانه ایفا میکند.
نتیجهگیری: با توجه به یافتههای مطالعه حاضر میتوان از آموزش خودتمایزیافتگی به عنوان راهبردی در جهت کاهش سطح اضطرابدانشجویان پزشکی مبتلا به اختلال خلقی و نیز بالا بردن توانایی آنها در به کارگیری و اصلاح رفتارهای کمکجویانه و راهبردهای مقابلهایکارآمد، استفاده کرده و گامی موثر در جهت کاهش میزان خودکشی در این افراد برداشت.
ارسال پیام به نویسنده مسئول
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |