مجله علمی پژوهشی سازمان نظام پزشکی
جمهوری اسلامی ایران
Journal of medical council of iran
دوره 18، شماره 2 - ( 1379 )
جلد 18 شماره 2 صفحات 99-94 |
برگشت به فهرست نسخه ها
Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
درمان صرع پایدار تشنجی مقاوم به درمان با انفوزیون میدازولام. مجله علمی پژوهشی سازمان نظام پزشکی جمهوری اسلامی ایران. 1379; 18 (2) :94-99
چکیده: (5255 مشاهده)
در طی یک سال، انفوزیون میدازولام برای درمان 15 کودک با صرع پایدار تشنجی مقاوم در بیمارستان مفید به کار برده شد. 10 بیمار صرع پایدار عمومی و 5 بیمار صرع پایدار موضعی داشتند. تمام بیماران قبل از شروع میدازولام، دیازپام، فنوباربیتال و فنی تویین وریدی دریافت می کردند و تشنجهایشان کنترل نشده بود. در ابتدا میدازولام به مقدار 0.15 ml/kgبصورت بولوز، از طریق ورید تزریق می شد و متعاقبا انفوزیون میداوزلام 1-6 ?g/kg/minادامه یافت. با این روش تشنج در 90 درصد (9 مورد از 10 مورد) بیماران صرع پایدار عمومی مقاوم و در 40 درصد (2 مورد از 5 مورد) بیماران صرع پایدار موضعی مقاوم، کنترل شد. متوسط زمان لازم برای توقف کامل تشنجات در استاتوس عمومی، حدود یک ساعت و مقدار متوسط میدازولام لازم 3.6 ?g/kg/min بود. 2 مورد از این بیماران بعلت افت اشباع اکسیژن لوله گذاری شده و AV برای آنان برقرار گردید. در هیچ مورد از بیماران (استاتوس عمومی یا موضعی) اختلال متابولیکی مشاهده نشد. بنابراین انفوزیون مداوم میدازولام، می تواند یک رویکرد درمانی کاملا موثر و نسبتا بی خطر برای درمان صرع پایداری عمومی مقاوم در کودکان باشد، هر چند که در استاتوس موضعی عملکرد مشابهی ندارد.
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |